به طور کلی قهرمانان از نظر استرس به دو دسته تقسیم میشوند:
در نوع A که برای همه شناخته شده است شخص احساس عجله دارد ضربان بالا میرود و کارهایش را به اصطلاح حول حولکی انجام میدهد احساس گرمای زیاد میکند.
این افراد برای گرم کردن به مدت زمان زیادی نیاز ندارند و میخواهند هر چه زودتر مسابقه شروع و تمام شود، این فرد بیشتر باید تلاش کند تا هیجانات خود را کاهش دهد و با نفس های عمیق و تمرین ذهنی و حرکات کشش قبل از مسابقه کنترل خود را به دست آورد و نگذارد انرژی خود به هدر برود.
امّا در استرس از نوع B ورزشکار احساس سردی میکند و حس شلی و خواب در او بوجود می آید و احساس میکند نمیتواند عملکرد خوبی داشته باشد این افراد معمولًا خیلی دیرتر گرم میشوند و مشاهده شده حتی بعد از یک ساعت تمرین هنوز گرم نشده و باز مایلند که زمان مسابقه آنها به تعویق بیفتد تا بهتر و بیشتر خود را گرم کنند و معمولاً در یک مسابقه هر چه به دور های بعدی صعود کنند عملکردشان بهتر میشود و به اصطلاح آخر مسابقه تازه گرم میشوند.
مشکل اینجاست که این افراد در دورهای اولیه که خوب گرم نشدن نمیتوانند عملکرد خوبی داشته باشند و در مقابل حریفان نسبتا خوب احتمال شکست دارند، مربی وظیفه دارد ابتدا با ماساژ و زدن ضربه به بدن به عنوان شوک و با هیجان دادن به ورزشکار و ایجاد سر و صدا در
ورزشکار برانگیختگی ایجاد کند و ورزشکار را به اصطلاح تحریک کند تا عملکرد بهتری داشته باشد، ضمناً میتوان در طول ساعات نزدیک به مسابقه از روانشناسی رنگها استفاده کرد و برای افراد نوع A با استفاده از لباسهای رنگ آبی به درونگرایی و آرامش فرد کمک کرد و برای افرادی که استرس از نوع B دارند با استفاده از لباس و تجهیزات قرمز تحریکات هیجانی را در فرد بوجود آورد.
یک مربی یا یک ورزشکار خوب باید بداند که از چه نوع استرسی برخوردار است و شیوهء صحیح برخورد با آنرا اتخاذ کند در غیر اینصورت زحماتشان در معرض خطر و هدر رفتن خواهد بود، البته پیش از شروع فصل مسابقات مربی با برنامه ریزی و هدف چینی پلکانی و رکورد گیری با بالا بردن مهارت ورزشکار اعتماد بنفس را در فرد ایجاد میکند و اصولًا کسی که مهارت بالایی دارد کمتر دچار استرس میشود امّا در هر صورت به خاطر تفاوت هایی که شرایط مسابقه با شرایط تمرین دارد همیشه استرس میتواند مشکل ساز باشد و ما باید برخورد مناسبی با استرس داشته باشیم.
28 مه 2016
بدون ديدگاه